ผมเข้าใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่มีทางได้มาหากไม่มีการกระทำ คนรู้หนังสือไม่สู้คนลงมือปฏิบัติคือบททดสอบสุดท้ายที่แท้จริง สิ่งที่ผมเห็นมันคือละครทั้งนั้น เพื่อเรียกบางสิ่งมาทำลาย ชั่งน้ำหนักแล้วว่าจะทำดีไหม? ทุกสิ่งทุกอย่างมันคือแผนการของผู้ใหญ่ ไม่มีหรอกประชาธิปไตยหรือเผด็จการ มันอยู่ที่ว่าเราอยู่ร่วมกันได้ไหม จะปกครองแบบใดไม่ใช่สาระสำคัญ มันก็แค่ระบบ สิ่งสำคัญอยู่ที่คน หากไม่รู้และไม่ทราบก็ไม่มีจิดใจที่เป็นกลางทางการเมือง ต่อให้เปลี่ยนแปลงได้ แต่จิตใจเป็นเผต็จการ การปกครองระบบใดก็เป็นเผด็จการ การปกครองทุกอย่างในโลกใบนัคนถือปืนเท่านั้นที่มีอำนาจปกครอง สิ่งสำคัญคือต้องแสดงออกให้เขาเห็นว่า เรามีคุณค่าพอไหมให้ผู้ที่มีหน้าที่ป้องกันประเทศ ยอมมอบหน้าที่ป้องกันประเทศให้กับประชาชน หากประชาชนยังไม่รู้จักหน้าที่สำคัญขนาดนี้ ไม่สมควรมีประชาธิปไตย การล้มล้างลักษณะนี้ที่เป็นอยู่นี้ (ผมด่าเฉพาะพวกผู้หลักผู้ใหญ่ที่อ้างว่ามีความคิดความอ่าน พวกทนายอวดรู้ พวกอาจารย์ที่ไม่รู้จักพื้นฐานของประเทศไม่เคยคุย กับชาวบ้านจริง ๆ ไม่เคยสัมผัสวิถีของชาวบ้านจริง ๆ พื้นฐานของชาวบ้านจริง ๆ แล้วชอบเอากฎหมายของต่างประเทศ ระบบต่างประเทศ มาปรับใช้กับประชาชนชาวไทย มันไม่มีจุดเกาะเกี่ยวจากพื้นฐานของวัฒนธรรม ประเพณี ของคนไทย มันคือจุดเริ่มต้นของการขายขาติ เพราะ ระบบกฎหมายมันถูกออกแบบมาให้ต่างชาติใช้ ไม่ใช่ให้คนไทยใช้ และผลลัพธ์ก็แสดงออกมาให้เห็นแล้วคนไทยรู้กฎหมายกี่คน) องค์กรของรัฐ องค์กรอิสระ ถ้าพวกคุณเข้าใจบทบาทหน้าที่ของพวกเขาจริง ๆ คุณจะรู้ว่า หน้าที่ที่แท้จริงของพวกเขา คือ การป้องกันประเทศ ทุนต่าง ๆ ของราชการ ทุนหลวง ที่ส่งเด็กออกไปเรียนต่างประเทศทั้งหลายนั้น นำมาปรับใช้กับประเทศก็เรื่องหนึ่งถ้ามีประโยชน์ แต่สิ่งสำคัญที่ระลึกไว้เสมอ คือ ให้ไปเรียนรู้ว่าตอนนี้พวกเขาเหล่านั้นคิดอย่างไร ทำอย่างไร ทำมันกลับใช้เพื่อป้องกันประเทศตัวเอง ทีนี้ เข้าใจไว้ด้วยว่า หน้าที่ของประชาชนคืออะไร
ไวรัส Corona กำลังระบาด การชุมนุมไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ น้องนักศึกษาตกเป็นเครื่องมือของนักการเมือง พี่ขอด่าน้องนักศึกษาทุกคน ณ ที่นี้ น้องไม่อ่านน้องอยากแก้ น้องไม่เคยเห็น ไม่เคยทำ บอกไม่ดี น้องไม่รู้ ไม่ถาม บอกไม่ยุติธรรม กุญแจของประชาธิปไตยที่แท้จริง อยู่ที่ตัวน้อง ๆ เอง
1. ถึงจิดใจเป็นประชาธิปไตย หากไม่ลงมือปฎิบัติจริง มันก็ไม่มีทางได้มาง่ายๆ ต้องเข้าใจถึงหน้าที่ของพลมืองก่อน ค่อยอ้างสิทธิ หากอยากมีอยากได้โดยไม่ลงถือทำ เรียกว่าขอทาน หน้าที่ของรัฐ คือ รักษาความสงบเรียบร้อย ป้องกันประเทศ แค่นี้ หากจะให้มีเพิ่มเติมต้องให้อำนาจรัฐไว้เพื่อแทรกแซงบางอย่างของเอกชนได้ เช่น กฎหมายให้ทำลายอิทธิพล การผูกขาต เป็นต้น การที่ทหาร ตำรวจ รักษาความสงบเรียบร้อย ถามตัวเองก่อนค่อยด่าเขา ว่าทำผิดไหม
2. ผมไม่เห็นด้วยกับบุคคลตาม Social แต่ผมว่าพวกคุณไม่ได้ เพราะ ผมไม่ได้ลงมือทำ แต่ผมไม่เห็นด้วยที่จะปล่อยให้มีการชุมนุมต่อไป
3. ผมรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร แต่ผมทำเองคนเดียวไม่ได้ ผมต้องหาความร่วมมือ แต่มีคนที่ผมไว้ใจในตอนนี้แค่คนเดียวเท่านั้น ผมต้องทำให้คนไว้วางใจตัวเองก่อน ทำอยางไรดี ในใจก็รู้อยู่ว่าควรเป็นแบบไหน
4. ตอนนี้คำใบ้ทั้งหลายแหล่มันทำให้ผมอยากร้องไห้มาก ๆ แล้วก็ร้องจริง ๆ อึดอัด
5. เหมือนถูกหลอก เหมือนโดนจูงจมูก ข้อเท็จจริงที่ได้รับมันย้อนแย้ง เหมือนทุกคนเล่นละคร ไม่ว่าฝ่ายใด และผมว่ามันก็เป็นละครจริง ๆ
6. สิ่งที่ผมไม่ไว้ใจที่สุดคือนักการเมือง แต่ตอนนี้ผมต้องไว้ใจนักการเมือง
กุญแจแห่งการทำลายไม่มีจริงทั้งนั้น มีแต่กุญแจแห่งการสร้างสรรค์ สิ่งที่ต้องทำลายมีสิ่งเดียว คือ ระบบความคิดเลว ๆ มันทำให้ผมไว้ใจแค่คนเดียวตอนนี้ เพราะ ผมได้ติดต่อโดยตรงเท่านั้นหากมีคนคิดแบบเดียวกับผม แสดงตัวติดต่อกับผม อยากขอความร่วมมือ อย่าลงถนน หากท่านใดมีจิตใจเมตตา สงสารน้องนักศึกษา และรู้จักแกนนำน้องนักศึกษา ได้โปรดหยุดอย่าให้พวกเขาทำอะไรเลยเถิด แต่ให้มีการชุมนุมต่อไปก็ได้ ภายในขอบเขต ผมไม่รู้หรือคิดไปเองนะ แต่ข่าวสารที่ผมได้รับเหมือนมีคนคนหนึ่ง แม้จะเป็นสื่อ Social ก็ตาม ต้องการให้ผมรับรู้ในสิ่งที่พวกเขาอยากให้ผมเห็น นีแหละคือความหงุดหงิดเหมือนโดนจูงจมูก
จำไว้นะน้องนักศึกษา จะสร้างสรรค์ หรือ ทำลาย จะดีหรือไม่ดี อยู่ที่คน ไม่ใช่ระบบ
แสดงความเห็นของท่านได้นะ อยากเห็นความเห็นของพวกคุณหน่อย อยากได้ความร่วมมือ ตอนนี้ขอแก้ปัญหาปากท้องตัวเองก่อน ทำงาน
ผู้ที่มีหัวใจประชาธิปไตยโดยแท้ เป็นกลาง มีจริงไหม?
ไวรัส Corona กำลังระบาด การชุมนุมไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ น้องนักศึกษาตกเป็นเครื่องมือของนักการเมือง พี่ขอด่าน้องนักศึกษาทุกคน ณ ที่นี้ น้องไม่อ่านน้องอยากแก้ น้องไม่เคยเห็น ไม่เคยทำ บอกไม่ดี น้องไม่รู้ ไม่ถาม บอกไม่ยุติธรรม กุญแจของประชาธิปไตยที่แท้จริง อยู่ที่ตัวน้อง ๆ เอง
1. ถึงจิดใจเป็นประชาธิปไตย หากไม่ลงมือปฎิบัติจริง มันก็ไม่มีทางได้มาง่ายๆ ต้องเข้าใจถึงหน้าที่ของพลมืองก่อน ค่อยอ้างสิทธิ หากอยากมีอยากได้โดยไม่ลงถือทำ เรียกว่าขอทาน หน้าที่ของรัฐ คือ รักษาความสงบเรียบร้อย ป้องกันประเทศ แค่นี้ หากจะให้มีเพิ่มเติมต้องให้อำนาจรัฐไว้เพื่อแทรกแซงบางอย่างของเอกชนได้ เช่น กฎหมายให้ทำลายอิทธิพล การผูกขาต เป็นต้น การที่ทหาร ตำรวจ รักษาความสงบเรียบร้อย ถามตัวเองก่อนค่อยด่าเขา ว่าทำผิดไหม
2. ผมไม่เห็นด้วยกับบุคคลตาม Social แต่ผมว่าพวกคุณไม่ได้ เพราะ ผมไม่ได้ลงมือทำ แต่ผมไม่เห็นด้วยที่จะปล่อยให้มีการชุมนุมต่อไป
3. ผมรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร แต่ผมทำเองคนเดียวไม่ได้ ผมต้องหาความร่วมมือ แต่มีคนที่ผมไว้ใจในตอนนี้แค่คนเดียวเท่านั้น ผมต้องทำให้คนไว้วางใจตัวเองก่อน ทำอยางไรดี ในใจก็รู้อยู่ว่าควรเป็นแบบไหน
4. ตอนนี้คำใบ้ทั้งหลายแหล่มันทำให้ผมอยากร้องไห้มาก ๆ แล้วก็ร้องจริง ๆ อึดอัด
5. เหมือนถูกหลอก เหมือนโดนจูงจมูก ข้อเท็จจริงที่ได้รับมันย้อนแย้ง เหมือนทุกคนเล่นละคร ไม่ว่าฝ่ายใด และผมว่ามันก็เป็นละครจริง ๆ
6. สิ่งที่ผมไม่ไว้ใจที่สุดคือนักการเมือง แต่ตอนนี้ผมต้องไว้ใจนักการเมือง
กุญแจแห่งการทำลายไม่มีจริงทั้งนั้น มีแต่กุญแจแห่งการสร้างสรรค์ สิ่งที่ต้องทำลายมีสิ่งเดียว คือ ระบบความคิดเลว ๆ มันทำให้ผมไว้ใจแค่คนเดียวตอนนี้ เพราะ ผมได้ติดต่อโดยตรงเท่านั้นหากมีคนคิดแบบเดียวกับผม แสดงตัวติดต่อกับผม อยากขอความร่วมมือ อย่าลงถนน หากท่านใดมีจิตใจเมตตา สงสารน้องนักศึกษา และรู้จักแกนนำน้องนักศึกษา ได้โปรดหยุดอย่าให้พวกเขาทำอะไรเลยเถิด แต่ให้มีการชุมนุมต่อไปก็ได้ ภายในขอบเขต ผมไม่รู้หรือคิดไปเองนะ แต่ข่าวสารที่ผมได้รับเหมือนมีคนคนหนึ่ง แม้จะเป็นสื่อ Social ก็ตาม ต้องการให้ผมรับรู้ในสิ่งที่พวกเขาอยากให้ผมเห็น นีแหละคือความหงุดหงิดเหมือนโดนจูงจมูก
จำไว้นะน้องนักศึกษา จะสร้างสรรค์ หรือ ทำลาย จะดีหรือไม่ดี อยู่ที่คน ไม่ใช่ระบบ
แสดงความเห็นของท่านได้นะ อยากเห็นความเห็นของพวกคุณหน่อย อยากได้ความร่วมมือ ตอนนี้ขอแก้ปัญหาปากท้องตัวเองก่อน ทำงาน